De Monoloog
De Monoloog is een stuk geschreven door een zeer goede vriend en broeder van mij.
Op een middag in het jaar 2021 gingen mijn vrouw en ik richting Renkum waar onze goede vriend Jeroen van Buuren (www.jeroenarnold.nl) woont. We spraken die middag over van alles. Maar op een gegeven moment vertelde hij dat hij iets, een monoloog, geschreven had, gebaseerd op het boek ‘Christus Keert Terug – Spreekt Zijn Waarheid’. En hij zou heel graag zien dat het een keer opgevoerd zou worden. Hij vertelde dat het hem nog wel zou lukken om de eerste twee pagina’s uit het hoofd te leren, maar aangezien het er veertien waren, zag hij er geen heil in om het zelf verder te proberen.
Ik vond het heel interessant, mede door onze gezamenlijke interesse in spiritualiteit en omdat ik het boek gelezen had. In een opwelling zei ik dan ook: “Okay, ik doe het!” Sinds die dag staat het nog steeds op mijn lijstje, en in 2024 hoop ik het te verwezenlijken. “Belofte maakt schuld”, zeggen ze, ook al duurt het uitvoeren van die belofte wat langer dan gepland.
Ik deel graag het verhaal achter het ontstaan van de monoloog dat door Jeroen zelf is geschreven en dat hij mij heeft toegestuurd.
‘Eind 2010 was het eindelijk zover. De teksten van het boek ’Christus Keert Terug’ waren vertaald en naar de drukker gezonden. Vlak voor kerst ontving ik de drukproef. Toendertijd nog een echte papierversie in een grote doos opgestuurd.
Mijn dochter had in die tijd een vriendinnetje. Ze logeerde in de kerstvakantie bij ons. “Wat doet je vader?” vroeg ik aan haar in een van onze gesprekken. “Die is predikant. ”En je moeder?” vroeg ik. “Die is dat ook.”
Ik was wat stil na het gesprek. Mijn gedachten gingen naar het boek, waarvan ik op het punt stond om het te gaan uitgeven. Wat zouden haar ouders wel niet denken. En zou het een reden zijn om de kinderen te verbieden elkaar te zien?
Ik vroeg Vader-Moeder-Leven om een mogelijkheid om het te berde te brengen. Het maakte mij niet uit wat ze van de inhoud van het boek vonden. Als ze maar niet verbieden dat onze dochters elkaar blijven ontmoeten.
De moeder kwam haar dochter ophalen in het nieuwe jaar. Aan de koffie deelde ze situatie die in het gezin speelde, een kwetsbare aangelegenheid. Ze wilde dat we het wisten, omdat onze kinderen zo aan elkaar gehecht waren. Dit was het moment. En dus deelde ik ook mijn kwetsbare aangelegenheid: het uitgeven van het boek. De moeder reageerde open en belangstellend. Ze wilde graag het boek lezen. We spraken af dat we elkaar een keer zouden ontmoeten nadat ze het gelezen had.
In het gesprek vertelde ze dat ook zij haar twijfels had over het verhaal over het nut van de kruisiging van Jezus. Ze voegde er aan toe dat ze niet wist of de gemeente wel klaar was om deze twijfels te horen. Sowieso was het seminarie fel gekant tegen iedere beweging in die richting.
Ze deelde ook een monoloog met me. Een Nederlandse acteur was zich gaan afvragen wie die man Jezus toch was. Hij las daarvoor vier evangeliën en beschreef daarna zijn ideeën in een toneelstuk. Het was opgebouwd uit korte zinnen die elkaar in hoog tempo volgden.
Het taalgebruik was mij te grof, te hard. Het nestelde wel een idee in mijn hoofd. Zo kun je ook nog schrijven. Een aantal dagen daarna zat de zin: “Daar sta ik dan, omdat ik zo graag wil dat ik weet hoe hij werkelijk was, 2000 jaar geleden” in mijn hoofd.
Zoals ik wel vaker doe, ging ik zitten en typte de tekst in een tekstverwerker. De zinnen volgde elkaar op. Totdat ik bij delen kwam, waarvan ik wist dat Christus die heel mooi had beschreven in zijn boek. Aldus ontstond een samensmelting van stukken uit de Brieven en de lijn van het verhaal. Soms was er niet meer dan een verbindende zin nodig. Soms schreef ik zelf stukken.
Uiteindelijk vertelt de monoloog over hoe het leven van Jezus echt was en geeft het ook aan hoe wij deze woelige tijd kunnen doorkomen.
